The Secrets of Fame
i’ve been looking almost ten years now for my little book. in this little book i wrote down everything that happened to me in the last quarter of the last century. i put all my ideas, even all my secrets, mine and those of the people around me. i knew they could turn out to be very, very good for me, and not so good for other people.

and that’s the situation now, i’ve been asked to recall that time when i took a group of youngsters and led them from the dregs of icelandic street culture into an international community of the creative and intelligent. in a similar way to how foreign minister ásgrímsson has managed to make iceland a military power in the vicinity of the great powers, mighty enough to attack other nations, and in doing so to drive home the truth that the cod wars taught us icelanders: that we can defeat anyone.

there was a time when these youngsters looked to me just for typing, which i’d learned in faraway places serving emperors and bigwigs. it was then up to me to try to figure out what they wanted to say becuse it was mostly unintelligible nonsense about bad taste and death, how it changed into world domination. i think so! can’t be certain though since i can’t find my book.

the youngsters had artistic tendencies, and these tendencies showed themselves in the form of music, art and poetry. they did most of this themselves, outside the typing which i handled. i often heard from them how you could ruin birthday parties by puffing cigars, or scare cats with rock-hard clubs. fortunately i never went to any of their tasteless parties, where they gave each other awards for their tastelessness. bourgeois tastelessness i’d have assumed.

i don’t remember much from this time actually, i forgot quickly, the youngsters got out of the daily grind and became bohemians for a few years, they haven’t approached me again until now, when they asked me to recollect the secrets of fame, which i wrote in my little book. and the little book was always kept in my jeans pocket. in the back pocket.

Leyndarmál frægðarinnar
ég er búinn að leita nú í hartnær 10 ár að litlu bókinni
minni. í þessa litlu bók skráði ég allt sem kom fyrir
mig á síðasta kvarteri síðustu aldar. í hana setti
ég allar hugmyndir, og það sem meira er um vert
leyndarmál mín og annarra sem ég umgekkst. ég var
viss um að þau gætu komið sér vel, vel fyrir mig,
verr fyrir aðra.

og það er staðan núna, ég hef verið beðinn um
að minnast þeirra tíma, er ég tók að mér hóp af
ungmennum og leiddi þau af refilstigum íslenskrar
götumenningar inn í alþjóðasamfélag listamanna og
gáfumenna.

vissulega á svipaðan hátt og utanríkisráðherra
ásgrímsson hefur tekist að gera ísland að herveldi
í nálægð stórveldanna, þess megnugt að ráð ast á
önnur ríki, og þar með keyra heim þann sannleik
sem þorskastríðin færðu okkur íslendingum: að við
getum sigrað alla.

það var sú tíð að þessi ungmenni leituðu til mín
einungis með vélritun, sem ég hafði lært á fjarlægum
slóðum í þjónustu keisara og stórbokka. það féll
síðan í minn hlut að reyna að túlka hvað þau vildu
segja því að flestu leyti var það óskiljanlegt raus um
smekkleysu og dauðann, hvernig hann umbreyttist
í heimsyfirráð. að ég held! fullyrði þó ekki um það
þar sem ég finn ekki bókina mína.

ungmennin voru með hneigðir í átt til lista, og birtust þessar hneigðir í formi tónlistar, myndlistar og ljóða. stóðu þau að þessu flestu sjálf, fyrir utan vélritun sem ég hafði með höndum. heyrði ég iðulega á tal þeirra hvernig afmæli mætti eyðileggja með því að púa vindla og hrekkja ketti með beinstífum lurkum. sem betur fer mætti ég aldrei á
þessar smekklausu skemmtanir þeirra, þar sem þau
verðlaunuðu hvort annað fyrir smekkleysi. smekkleysi
að hætti smáborgara hefði ég haldið.

ég man ekki margt í reynd frá þess um tíma,
hann gleymdist mér fljótt, ungmennin slitu sig frá
amstrinu og gerðust bóhem í nokkur ár, ekki hafa
þau leitað til mín fyrr en nú, þegar þau biðja mig um
að rifja upp leyndarmál frægðarinnar, sem ég skráði í
litlu bókina mína. og litla bókin mín var ætíð geymd
í gallabuxunum. í rassvasanum.