I remember ... We in the band were staying in three places. I was in the cute little house with the cherry trees all around. Björk was in a slightly bigger one where a little brook ran through an overgrown yard, and fire flies lit up the pitch-black American night.
“The band” of course lived in a barn ...
The dinner was held by the small backhouse, right near the cottage (a silo, actually), where Sigtryggur got to stay with his wife and daughter. (Four places?) The lunatics from the band Tesla had been confined there and the kitchen facilities left a little to be desired. What you call chicken, the Americans call “spare ribs” (or sparirif, like we might possibly call it in Icelandic).
What was special about these ribs from an entire pig family was that they were flown to us from some spare rib processing station in Tennessee or WannabeMe. (Einar remembers better, he ate more of them than anyone.)
After you fell asleep at 17:30, those of us who could hold our liquor better (mostly COOLERs and COOLER LIGHTS) kept on discussing books and boxing. It was an enjoyable and interesting conversation where even I could form a special and very personal opinion about something that I don’t quite remember right now. The reason that I don’t remember the discussion word-for-word is that when I was ready to slam Einar down with a literary left hook, Sigtryggur’s little daughter Una came and yelled, “there’s a dog, he’s eating the garbage!” This dog was of course the friend of your American chicken, and is called whatever he chooses to be called at any given time. But in my mind this dog will always be the dog Black Bear that ate spare ribs from the best spare rib restaurant in America, while you slept. And now I can’t remember any more. No, actually, while I
think of it: the story’s good, I don’t have any comments to make...

 

 

 

 

Ég man ... Við í hljóm sveit inni bjugg um á þrem ur stöð um. Ég bjó í litlu sætu húsi með kirsuberjatrám allt í kring. Björk bjó í ör lít ið stærra ein býli þar sem lít ill læk ur rann í gegn um gró inn garð og eld fl ug ur lýstu upp kol svarta ameríska nóttina.
„Hljóm sveit in“ bjó auð vit að í hlöðu ...
Veisl an var hald in við út hýsi smátt, rétt við hlöðu op ið (eig in lega súr heys turn), þar sem Sigtryggi var leyft að gista með sinni konu og sinni dótt ur. (Fjór ir stað ir?) Þar höfðu áður ver ið hafð ir í haldi of stopa menn irn ir í hljóm sveit inni TESLA, og vant aði nokk uð upp á eld húsinn rétt ing una.
Það sem þú kall ar kjúkling, kalla am er ík an ar „Spare Ribs“, (eða spari rif, eins og það gæti al veg út lagst á ís lensku).
Það sem var merki legt við þessi rif bein úr heilli svína fjöl skyldu, var að þeim var flog ið til okk ar frá ein hverri svínarif beina steik ing ar stöð í Tenn essee eða Wanna beMe. (Ein ar man þetta bet ur, enda át hann lang mest.)
Eft ir að þú sofn að ir klukk an 17:30, héld um við sem bet ur kunn um að höndla áfenga drykki (að al lega COOLERs og COOLER LIGHTS), áfram að spjalla um bók mennt ir og hnefa leika. Þetta var skemmti leg og hríf andi um ræða þar sem jafn vel ég gat mynd að mér sér staka og afar per sónu lega skoð un á ein hverju sem ég man ekki akkúrat núna hvað var. Ástæð an fyr ir því að ég man ekki um ræð una orð rétt er vænt an lega að þeg ar ég ætl aði að ná Ein ari nið ur með bók mennta leg um vinstri krók, þá kom Una litla hans Sig tryggs og æpti: „Það er kom inn hund ur, hann étur ruslið!“ Þessi hund ur var auð vit að vin ur þinna am er ísku kjúklinga og heit ir það sem hann kýs að kalla sig í það og það skipt ið. En í mín um huga verð ur þessi hund ur alltaf hund ur inn Svarti - Björn sem át svínarifj ur úr besta rif beina eld húsi Am er íku, á með an þú svafst. Og nú man ég ekki mik ið meira. Og þó, með an ég man: Sag an er góð og ekki geri ég nein ar at huga semd ir ...