trouble understanding the popularity of Bleiku Bastarnir (The Pink Bastards). I never thought they were a particularly good group. But it all happened so fast it was unbelievable. It was just coincidence that we started the band up at the time, and it was definitely the timing that was the key.
But to keep it short, the band got going because the three of us were friends, Maggi Thorsteinsson, his brother Tryggvi and myself, and we were all obsessed with music. Maggi had learned a little about drumming, had a practice kit at home, but Tryggvi and I knew next to nothing, outside a few guitar chords. Tryggvi had an acoustic guitar he’d borrowed that he hacked away at to pick up some chords; I’d take it up now and then and pluck some strings and play something that resembled notes.

Then it happened that some of Maggi’s school friends decided to start a band and planned to practice in a garage next to where one of them lived. Maggi asked whether we could practice there too and that was the beginning. At the time Tryggvi and I were messengers for Morgunbladid, and at their printers we found Bjössi. When he came to the first practice he had already lined up a show.
The group’s name was chosen in a flash, words written for our two songs, we practiced and then raced off to the soundcheck. At the show itself we didn’t even manage to get through the songs. I just remember that in the middle of the second song, Maggi stood up and waved his drumsticks and said “stop, stop...”
But that wasn’t enough to keep us from getting offers to play more often, and for the next shows Ívar joined us on lead guitar. Then it all started rolling, within a few months we were playing almost weekly, and places were packed. I didn’t understand any of this. Of course we were always the warmup band at the time, so I just figured that people had come to see the main band. I never thought Bleiku Bastarnir were that great. The songs were ridiculously simple, the singer couldn’t sing and the lyrics were childish.
There was a lot going on musicwise at the time. The Sugarcubes were obviously doing well abroad and that gave everyone here at home more energy. Gunni of S/H Draumur was putting out his Snarl I and II cassettes. We were offered a place on Snarl II, so we had to make some real recordings, go to a studio and all that. I have to say that it was Bjössi who made things happen in the band. He would find practice space, shows, and deal with all the work. We couldn’t be bothered with all that, we just wanted to play.
So when it was time to go into the studio Bjössi took care of it all; we just met one night at Hljódaklettur, which was in a basement on Klapparstígur in a house where the deaf school was, Hilmar Örn Hilmarsson was the engineer. We knew of course that we had to pay something but we just let Bjössi handle it. Before the first night was through we’d all signed some promissory notes, I didn’t even know for how much, the one I signed. We weren’t thinking about money, just music.
That session must have broken some record. We took up four songs in two nights, even leaving time for a red wine break at Krían, where the 22 bar is now. Two songs went on the Snarl cassette, and then that was done, we thought. But somehow it got into the hands of the Bad Taste people, who were looking for bands to put out before Christmas. We had played some with them and partied with them at all the main places, Gaukurinn, Geirsbúd and Duus. I’d gotten so good at stealing red wine from the bar at Duus, I remember one night where we sat with the Bad Taste people and drank free red wine the entire evening.
But it all evened out somehow when we met Einar Örn, Thór and Sigtryggur one Friday night on Lækjartorg, just after Bad Taste had got some money. They asked whether we wanted to go to Duus, and Sugtryggur waved the company checkbook and promised that the evening would be on Bad Taste.
At some point in time Bad Taste decided to put out a record with Bleiku Bastarnir before Christmas 1987. I don’t remember how it happened or what led up to it, if something did. I just remember meeting Einar Örn on Laugavegur one day and he said we’d need to get right back to the studio, work on the songs and add some new ones so the record could come out before Christmas. This time Hljódaklettur wasn’t enough. We needed to get into a decent studio, and chose Stúdíó Bjartsy´ni which was mostly owned by Herbert Gudmundsson, and was in a garage on Leifsgata. Coming into the studio was like

entering a spaceship in a movie. Hilmar Örn took care of the recording and mixing again, and again we signed some promissory notes. The worst thing was that Hilmar was often at some Sugarcubes parties and could hardly work during the day. Somehow though we managed to finish, and get the material out.
The deal with Bad Taste was that they would release the record and handle the distribution; to cover our costs we’d get copies at cost to sell ourselves. I remember mostly our sales drive on Thorláksmessa just before Christmas. We went and got a bunch of records and then walked down Laugavegur and tried to sell them to everyone we could. It went unbelievably well. The worst thing
was that we had to celebrate every other sale, which was done by going into Hressó and ordering whisky. So the profit wasn’t that great that night. But somehow or other we managed to cover our debts. Maybe the funniest thing about it all was that I don’t think I’ve ever owned a copy of the record. I think Tryggvi has one, don’t know about Maggi and the others, but I’ve never had one, never thought it was that great of a band.
Then of course it was memorable the night we and Sogblettir (Love Bites) opened for the Sugarcubes at Hótel Ísland. But before I get into that, I have to say another story, which was about when Bjössi acted with Björk in a movie State TV did about the Krýsuvíkursamtök [a substance-abuse recovery group], and its aftermath. The evening before the show at Hótel Ísland, we were playing in Akranes and it so happened that Bjössi had just got paid for his performance in the movie, so he was loaded. The rest of us were obviously poor students and always completely broke.
Bjössi sprung for the ferry trip on the Akraborg, some people came to meet us at the pier in Akranes. They were supposed to take us straight to the school where the show was being held, but Bjössi demanded that we go to the state liquor store first. There he bought a huge amount of brennivín, and then we went to the school. They had set up a room for us to stay in, and we got free food at the cafeteria.
We had a rule when we played in town, which we were pretty good at sticking to, that we couldn’t have more than a double whisky before we went on stage. But of course that rule wasn’t in effect when we were out of the city. We were all completely smashed long before the concert began. Somehow we managed to get through it all right, though, and the show ended with three bands on the stage at once playing “Wild Thing.” Then we went to the bar.
And after that we slunk back to Reykjavík in a hangover fog to get ready for the big show at Hótel Ísland that night. When we arrived for the soundcheck, they’d reserved part of the middle floor for the bands and all their gear. And there was a bar there. We were there with Sogblettir for about half the day, with obviously no one around to watch over the bar.
When we went to inspect the draws and cabinets it turned out they were unlocked, so we grabbed some bottles of gin and a bunch of cigarettes, we weren’t getting paid for playing anyway as it was.
Fortunately we weren’t in any condition after the Akranes trip to drink much, so we were more or less sober when we played. That led to our getting about a paragraph in Rolling Stone. I think the caption with it was something to the effect that we didn’t look as bad as we sounded. The writer thought we were cute and innocent.
The Bad Taste people were always thinking of some Bad Taste tour around the countryside. Nothing ever came of it as far as I know.
It all ended when Tryggvi and I quit the band when there were plans being made for a tour around Europe. The others weren’t too happy about that. But as I said, I never liked Bleiku Bastarnir that much and had had enough of playing something I wasn’t into myself. Bleiku Bastarnir kept going a little longer and then faded out.
I see a lot of this period a bit unclearly, through fog of whisky (beer hadn’t arrived yet), that of course being the acknowledged drink of Reykjavík rockers.

 

 

svo lítið erfitt með að skilja vin sældir Bleiku Bastanna. Mér þótti þetta aldrei sér lega góð hljóm sveit. En þetta gerð ist líka allt svo hratt að það var með ólík ind um. Það var bara hrein til vilj un að við fór um í gang með hljóm sveit á þess um tíma og það var ef laust tíma setn ing in sem réð hvað mestu. En í stutt um drátt um varð hljómsveitin Bleiku Bastarnir til þannig að við vor um þrír félagar, Maggi Þorsteinsson, Tryggvi bróðir og ég og höfðum allir al veg gríð ar leg an áhuga á tón list. Maggi var bú inn að læra eitt hvað smá veg is á tromm ur, átti æf inga sett heima hjá sér, en við Tryggvi höfð um lít ið sem ekk ert lært, fyr ir utan nokk ur vinnu konu grip á gít ar. Tryggvi var bú inn að vera með kassagít ar í láni sem hann ham að ist við að pikka upp ein hver grip á en ég tók í hann af og til en plokk aði bara streng ina og spil aði eitt hvað sem líkt ist nót um.

Svo ger ist það að nokkr ir skóla fé lag ar Magga ákváðu að stofna hljóm sveit og ætl uðu að æfa í bíl skúrn um heima hjá ein um þeirra. Maggi spurði þá hvort við mætt um ekki fá að æfa þar líka og til varð hljóm sveit. Eft ir nokkr ar æf ing ar ákváð um við að við þyrft um að fá okk ur söngv ara. Við Tryggvi unn um á þess um tíma sem sendl ar hjá Mogg an um og í prent smiðju þeirra fund um við Bjössa. Þeg ar hann mætti svo á fyrstu æf ing una var hann bú inn að redda giggi.
Nafn hljóm sveit ar inn ar var val ið í flýti, samd ir text ar við lög in okk ar tvö og svo keyrt í gegn og brun að svo á sánd tékk. Á tón leik un um sjálf um tókst okk ur ekki einu sinni að kom ast í gegn um lög in. Ég man bara að í miðju seinna laginu, stóð Maggi upp og veif aði kjuð un um og sagði, „Hætt um, hætt um ...“. En þetta dugði þó til að okk ur bauðst að spila oft ar og fyr ir næstu tón leika hljóm sveit ar inn ar bæt ist Ívar við á líd gít ar. Svo bara fór allt af stað, inn an fárra mán aða vor um við farn ir að spila nán ast viku lega og stað irn ir alltaf troð full ir. Ég skildi ekk ert í þessu. Við vor um auð vit að alltaf upp hit un ar band á þess um tíma þannig að ég hugs aði með mér að fólk ið væri bara kom ið til að sjá að al band ið. Mér fannst Bleiku Bastarnir aldrei sér lega góð hljóm sveit. Lög in voru fá rán lega ein föld, söngv ar inn gat ekki sung ið og text arn ir barnalegir.
Það var heilmikil gróska í tónlistarlífinu á þessum tíma. Sykurmolarnir voru auðvitað að meika það útí hinum stóra heimi og við það tví efld ust all ir heima. Gunni draum ur var að gefa út spól urn ar Snarl I og II. Okk ur bauðst að vera með á Snarl II en við urð um þá að verða okk ur út um góð ar upp tök ur, fara í stúd íó og svona. Það verð ur auð vit að að segj ast eins og er að Bjössi var aðal drif kraft ur inn í hljóm sveit inni. Hann redd aði æf inga pláss um, tón leik um og allt svo leið is stúss. Við nennt um ekk ert að vera að standa í því, vild um bara spila. Þannig að þeg ar það kom að því að fara í stúd íó sá Bjössi um allt og við bara mætt um eitt kvöld ið í Hljóða klett, sem var í kjall ara við Klapp ar stíg í hús inu þar sem heyrn leys ingja skól inn var og upp töku mað ur þar var Hilmar Örn. Við viss um auð vit að að við þyrft um að borga eitt hvað fyr ir þetta en treyst um Bjössa bara fyr ir því. Áður en fyrsta kvöld ið var búið vor um við all ir bún ir að skrifa upp á ein hverja víxla og ég vissi ekki einu sinni hvað hann var hár, sá sem ég skrif aði á. Enda hugs uð um við ekk ert í pen ing um, bara mús ík. Þessi ses sjón hef ur ef laust
sleg ið ein hver met. Við tók um upp fjög ur lög á tveim ur kvöld um, meira að segja með rauð vín spásum á Kríunni (þar sem 22 er núna). Tvö lög fóru á Snar lið og svo var þetta búið, að við héld um.
En ein hvern veg inn rataði þetta í hend ur Smekk leysu m anna sem voru að leita sér að bönd um til að gefa út fyr ir jól in. Við vor um bún ir að spila eitt hvað með þeim og djamma með þeim á þess um helstu stöð um, Gaukn um, Geirs búð og Duus. Ég var einmitt orð inn svo lag inn við að stela rauð víni af barn um á Duus, ég man einmitt eft ir einu kvöldi þar sem við sát um með Smekk leys ingj um á Duus og sötr uð um frítt rauð vín allt kvöld ið. En þetta hef ur jafn ast nokkurn veg inn út þegar við hittum Einar Örn, Þór og Sigtrygg á Lækjartorgi eitt föstudagskvöld stuttu eftir að Smekkleysa var farin að eign ast
ein hverja pen inga. Þeir spurðu hvort við kæm um ekki með á Duus og Sig trygg ur veif aði tékk hefti fyr ir tæk is ins og lof aði að kvöld ið yrði í boði Smekk leysu. Á ein hverj um óljós um tíma punkti var ákveð ið að Smekk leysa myndi gefa út plötu með Bleiku Böstunum fyr ir jól in árið 1987. Ég veit ekk ert hvern ig þetta gerð ist né held ur hver að drag and inn var, ef hann var þá nokk ur. Ég man bara eft ir að hafa mætt Ein ari Erni á Lauga veg in um einn dag inn og hann sagði að við þyrft um að drífa okk ur aft ur í stúd íó og vinna bet ur úr upp tök un um og bæta ein hverj um lög um við svo plat an gæti kom ið út fyr ir jól in. Í þetta sinn dugði Hljóða klett ur ekki til. Við þurft um að kom ast í al menni legt stúd íó og

fyrir valinu varð Stúdíó Bjart-sýni sem var að mestu leyti í eigu Herberts Guðmunds son ar og var til húsa í bíl skúr við Leifs götu.
Að koma inn í stúd íó ið var eins og að koma inn í geim far úr kvik mynd un um. Hilm ar Örn sá aft ur um upp tök ur og alla hljóð blönd un og aft ur var skrif að upp á ýmsa víxla. Það var bara verst að Hilmar var oft í ein hverj um Syk ur mola par tí um og varla vinnu fær á dag inn. Þó tókst að ljúka þessu og koma efn inu frá okk ur. Svo var díll inn þannig að Smekk leysa gaf plöt una út og sá um dreif ingu en til að ná upp í okk ar kostn að gát um við feng ið ein tök á kostn að ar verði til að selja sjálf ir. Ég man að al lega eft ir sölu her ferð okk ar á Þor láks messu. Þá fór um við og feng um slatta af plöt um og geng um svo bara nið ur Lauga veg inn og reynd um að selja hverj um sem var. Það gekk al veg ótrú lega vel. Það var bara verst að við þurft um að halda upp á aðra hverja sölu og það var gert með því að fara inn á Hressó og kaupa viskí á lín una. Þannig að hagn að ur inn varð ekki mik ill á því kvöldi.
En svo með ein hverj um hætti náð um við að jafna all ar skuld irn ar og svara kostn aði. Það er kannski skondn ast við þetta að ég hef sjálf ur aldrei átt ein tak af plöt unni. Mig minn ir að Tryggvi eigi eitt, veit ekki með Magga og hina, en ég hef aldrei átt ein tak enda fannst mér þetta ekk ert sér lega góð hljóm sveit.
Svo er auð vit að mjög minnistætt þeg ar við, ásamt Sog blett un um, hituðum upp fyrir Sykurmolana á Hót el Ís landi. En áður en ég fer út í það verð ég að segja aðra sögu og hún fjall ar um það þeg ar Bjössi lék með Björk í mynd sem sjón varp ið gerði um Krísu vík ur sam tök in eða öllu held ur, eft ir mál in.
Kvöld ið fyr ir tón leik ana á Hót el Ís landi, vor um við að spila á Akra nesi og það vildi svo til að Bjössi var ný bú inn að fá út borg að fyr ir leik sinn í mynd inni, þannig að hann var nokk uð vel múr að ur. Við hin ir vor um auð vit að bara fá tæk ir náms menn og alltaf skít blank ir. Bjössi splæsti ferð ina með Akra borg inni en svo voru komn ir ein hverj ir til að sækja okk ur á bryggj unni á Akra nesi. Það átti að fara með okk ur beint í fjöl brauta skól ann (tón leik arn ir voru á þeirra veg um) en Bjössi heimt aði að far ið yrði fyrst í ríkið. Þar keypti hann ein hver ósköp af brenni víni og svo fór um við í skól ann. Búið var að út rétta fyr ir okk ur stofu þar sem við átt um að gista og við feng um frí an mat í mötu neyt inu. Við vor um alltaf með, og stóð um nokk uð vel við, þá reglu, þeg ar við spil uð um í bæn um, að við mátt um ekki fá okk ur meira en einn tvö fald an viskí fyr ir tón leika.
 En sú regla var auð vit að ekki í gildi úti á lands byggð inni. Það voru all ir orðn ir blind full ir áður löngu áður en tón leik arn ir hófust. Þó tókst að kom ast í gegn um þetta nokk uð vel og end uðu tón leik arn ir á því að þrjár hljóm sveit ir í einu tróð ust upp og spil uðu „Wild Thing“.
 Svo var far ið á bar inn. Svo staul uð umst við í þynku móki heim til Reykja vík ur til að und ir búa stóru tón leika kvölds ins á Hót el Ís landi. Þeg ar við mætt um í sánd tékk var búið að taka frá ein hvers kon ar milli hæð á staðn um und ir hljóm sveit irnar og þeirra stúss. Og þar var bar. Við vor um þarna ásamt Sog blett un um svona hálf an dag inn og auð vit að eng inn að vakta bar inn. Þeg ar við fór um svo að kanna skápana og skúff urn ar kom í ljós að það var allt ólæst þannig að við hirt um nokkr ar gin flösk ur og slatta af sí gar ett um, við átt um hvort eð er ekk ert að fá borg að fyr ir að spila. Sem bet ur fer vorum við of illa haldnir eft ir Akra nes djam mið til að geta drukk ið nokk uð að ráði þannig að við vor um svona nokkurn veg in edrú þeg ar við spil uð um.
Þetta varð nú til þess að við feng um ca. eina máls grein um hljóm sveit ina í Roll ing Sto ne. Mig minn ir að milli fyr irsögn in hafi ver ið eitt hvað á þá leið að við vær um ekki eins ill ir í út liti og við hljóm uð um. Skrípentn um fannst við ægilega sætir og saklausir.
Svo voru þeir Smekk leysu menn nú alltaf með ein hverj ar hug mynd ir um Smekk leysutúr um land ið. Það varð nú aldrei neitt úr því er ég best veit. Þetta end aði allt með því að við Tryggvi hætt um í band inu þeg ar ver ið var að skipu leggja ein hverja tón leika ferð til Evr ópu. Menn voru nú ekk ert mjög hress ir með það. En eins og ég segi, ég var aldrei sér lega hrifinn af Bleiku Böstunum og var bú inn að fá nóg af því að spila eitt hvað sem ég fíl aði ekki sjálf ur.
Bleiku Bastarnir héldu eitt hvað áfram að spila en fjör uðu svo út. Ég veit ekki hvort það varð eitt hvað meira úr sam skipt um þeirra við Smekk leysu. En það var nú gam an að þessu öllu með an á því stóð. Mik ið af þessu tíma bili sé ég svo lít ið óskýrt, í gegn um eitt hvað viskís ký (bjór inn var ekki kom inn) sem var jú hinn við ur kenndi drykk ur reyk vískra rokkara.