Everyone knows that there’s not much that’s less interesting that musicians who take themselves too seriously (it can be fine to be serious). Fortunately there are plenty of different kinds of humor in Icelandic music, for instance the bourgeois wit of the likes of Studmenn, the coarse fun of XXX Rottweilerhundar, the bittersweet jokies of Megas, and then the tongue-in-cheek surrealism of Bad Taste, the Eulenspiegel that showed life in a comic reflection, showing images of a ridiculous reality - not to injure or wear you out, though, there was always a merciful side to the task - a sugarcoated laxative, if you could put it that way. (What can you call it besides sensitivity to the craziness of life when Einar Örn yells in “Regina” “I don’t want any lobster or fame”? He got the fame though, I got the lobster.)
Bad Taste’s wicked humor appeared in endless ways: on postcards, stickers for Christmas packages, traditional costumes, books and records, and maybe best in the concerts of the many bands connected to the label, some whether you want it or not, others as a source of fun and fact, and also at the well-known evening affairs known simply as Bad Taste evenings.
Anyone who wandered in at a Bad Taste event would be bewildered before too long, there was no way of knowing what was going on, nothing happening on the stage, and it looked like nothing was planned. Ambient music on the sound system, or nothing at all, the artists mingled with the
 guests, or maybe were the guests, and then without warning something would start; maybe a tall, rather unattractive woman in a blue dress would come and sing “You’re my chocolate ice cream,” or a group of young female jazz ballet dancers would turn up and dance as if their lives depended on it; a play might begin where the characters examine the erotic nature of a corn flakes package, or tell the story of the late Karen Carpenter; poets would read, yell, or scream, sometimes all at the same time; Sigurjón and Kommi would sing about a grandmother who’s dying of cancer, the Konrád Bé jazz band with the effusive Bogomil Font (wait, wasn’t he the woman in the blue dress?) - Sveinbjörn Beinteinsson would sing some rímur, Rósa Ingólfsdóttir would consider the entertainment value of dancing cans of ham, and then there were the bands. You never knew what to expect, sometimes something horribly tasteless and hard to listen to, but always worth seeing and hearing - often total genius. (It was especially fun to see that on a sort of anniversary of the Bad Taste evenings held last year that people hadn’t lost their feeling for the ridiculous,
the peculiar and the comic.)
The bands connected to Bad Taste were most among the best in the country at the time, totally entertaining live bands for the most part, and one of them, Ham, the best band in the history of rock, to keep it short. When it came
to shows, the Sugarcubes were up at the top, just about the best, and you always had the feeling that something terrific would happen when they appeared. Of course they had their bad days,chaotic shows when nothing would work, but they were very few, and I saw them more times than I could keep track of, probably over thirty shows - you just didn’t want to miss them.
Another band you couldn’t miss was Ham, with them you always had the feeling something terrible was going to happen when they got on the stage. Ham shows were a real rock feast - Sigurjón Kjartansson was Iceland’s best riff creator of all time, while Óttar Proppé handled the wild man role, danced on a knife’s edge and cut himself up good. Not to forget Flosi Thorgeirsson who was the spirit of rock in flesh and blood - long may he live!
Among the most memorable shows I’ve ever seen was S/H Draumur at Hótel Ísland ages ago. Though they weren’t a Bad Taste band, their singer Gunnar Hjálmarsson went on to form Bless, who were, and often hit the same intensity level. Among high points were a show at the pub Tveir Vinir where
the songs Hann mun aldrei gleyma henni and Ég veit a› thú kemur shared company, and another at Kjallari keisarans where bassist Ari Eldon sang Hrognin eru ad koma (The fish eggs are on their way); also a great show at Hótel Borg and an all-out blast at the dive Downtown Beirut on Avenue A in
New York.
Risaedlan: Risaedlan - known as Reptile in English - was there in New York too, and they knew how to kick it out. With Magga Stína and Dóra Wonder up front, their drive was eerie; in their texts folks said goodbye to earthly life and
 headed out to abstract space. For instance the lyrics to Fame and Fossils - great stuff. Toward the beginning, the holy trinity of Bless, Ham and Risaedlan were bands you couldn’t miss,
then along came more you couldn’t ignore - Unun, Maus, múm and above all Sigur Rós, who uncover beauty at every show.
It’s not easy listing memorable shows by Bad Taste bands, there are loads of them - Sogblettir and the Sugarcubes at Hótel Borg, Ham at Kjallari keisarans (the stage is hidden
in smoke... suddenly someone kicks a bottle of brennivín [Icelandic spirits] out of the murk and there’s a wild scream), Bootlegs and Ham in Húsavík in north Iceland, Ham at Hressó
with Roli Mosimann and at Nordurkjallarinn, the Sugarcubes at Duus and Óperan, Jón Gnarr reading at the club Tunglid, Risaedlan at the Knitting Factory, the Sugarcubes at Venice
Beach, Curver at the Kolaport flea market, Bleiku Bastarnir at Tunglid, Andhéri at Thódleikhúskjallarinn, Berglind at Sólon, Á túr’s final show at Spotlight, PPPönk at Laugardalshöll
arena, múm at Thjódleikhúsid, Maus at Nordurkjallarinn,
Langi Seli og Skuggarnir at the Rykkrokk festival, Kolrassa Krókrídandi at Thódleikhúskjallarinn, Sigur Rós at Rósenberg,
and at Montreux and Háskólabíó years later, Mínus at Thomsen, Jóhamar thundering over the crowd at Duus, Mínus playing with wild abandon for ten people at the Laugardalshöll
arena, Bless at the transvestite bar Pyramid, Unun in the basement of Kaffi Reykjavík and at Barfly. And so on and so on.
 
 

Það þekkja all ir að fátt er leið in legra en tónlist ar menn sem taka sjálfa sig of al var lega (það get ur ver ið gam an þó manni sé al vara). Sem bet ur fer eru marg ar gerð ir af gaman semi til í tón list, til að mynda smá borgara leg kímni að hætti Stuð manna, grodda leg gam an semi XXX Rottweiler hunda, sæt beiskt spaug Megas ar og svo súr r eal ísk kerskni Smekk leysu, Uglu speg ils ins sem sýndi líf ið í spé spegli, dró upp mynd ir af fá rán leika til verunn ar - ekki þó til að meiða eða mæða, held ur lagði hún æv in lega líkn með þraut, syk ur húðaði hægða pill una, ef svo má segja. (Hvað er það ann að en næm til finn ing fyr ir fá rán leika lífs ins þeg ar Ein ar Örn hróp ar í Regínu: Ég vil ekki neinn / hum ar eða frægð. Hann fékk þó frægð ina, ég hum ar inn.)
Grá glettni Smekk leysu birt ist á óteljandi vegu; á póst kort um, merki mið um fyr ir jóla pakka, þjóð bún ing um, bóka- og plötuút gáfu en einna best á tón leik um hljómsveit anna fjöl mörgu sem tengd ust út gáf unni,
sum ar nauð ug ar vilj ug ar, aðr ar sem uppsprett ur gleði og fróð leiks, og á hin um róm uðu skemmti kvöld um sem köll uð ust ein fald lega Smekk leysu kvöld.
 Sá sem villt ist inn á Smekk leysu kvöld var aldrei lengi að tapa átt um, enda eng in leið að átta sig á hvað var á seyði, ekk ert að ger ast á svið inu og eins og ekk ert væri framund an. Lág stemmd eða jafn vel eng in tón list í há töl ur um, lista mennirn ir röltu um með al gesta eða voru kannski gest irn ir og svo ófor var and is byrj aði eitt hvað; kannski birt ist há vax in frek ar ófríð kona í blá um kjól og syng ur: Þú ert minn súkkulaðiís, eða þá flokk ur djass ball ett meyja birt ist og dans ar sem ættu þær líf ið að leysa, leik þátt ur hefst hugs an lega þar sem menn kanna eró tíska eig in leika korn flex pakka eða segja sögu Karen ar sál ugu Carpent er, ljóð skáld lesa upp, öskra eða æpa, stund um allt í einu, Sig ur jón og Kommi að syngja um ömmu sem er að deyja úr krabba meini, Djass hljóm sveit Kon ráðs Bé með hinn glað beitta Bogomil Font (bíddu við, var hann ekki kon an í bláa kjóln um?), Svein björn kveð ur rím ur, Rósa Ingólfs dótt ir velt ir fyr ir sér skemmtigildi dans andi skinku dósa og svo voru það hljóm sveit irn ar. Aldrei vissi mað ur hvað var í vænd um, stund um skelfi lega smekk laust og erfitt áheyrn ar, en alltaf þess virði að sjá og heyra - oft inn blás in snilld.
(Það var einmitt gam an að sjá á eins kon ar af mæl is Smekk leysu kvöldi sem hald ið var á síð asta ári að menn höfðu í engu glat að til finn ing unni fyr ir hinu af kára lega, hinu sérkenni lega og kó míska.)
Hljóm sveit irn ar sem Smekk leysa hafði á snær um sín um voru flest ar með helstu hljóm sveit um lands ins á sinni tíð, fram úr skar andi skemmti leg ar tón leika sveit ir flest ar og
ein þeirra, Ham, besta hljóm sveit rokk sögunnar, svo ekki sé meira sagt. Syk ur mol arn ir voru fremst ir með al jafn ingja þeg ar tón leik ar voru ann ars veg ar, jafn besta hljóm sveit in og mað ur fékk alltaf á til finn ing una að eitt hvað stór kost legt væri í vænd um þeg ar þau birt ust.
Vissu lega áttu þau sína slæmu daga, kaó tíska tón leika þeg ar ekk ert gekk upp, en þeir voru merki lega fáir og sá ég þó Mol ana oft ar en ég kem tölu á, lík lega eitt hvað á fjórða tug tón leika - það var bara ekki hægt að sleppa
þeim.
Önn ur hljóm sveit sem ekki var hægt að sleppa var Ham, enda fékk mað ur alltaf á til finn ing una að eitt hvað skelfi legt væri í vænd um þeg ar þeir fé lag ar birt ust á svið inu. Ham tón leik ar voru ótrú leg rokk veisla, enda
Sig ur jón besti gít ar riff smið ur sem Ís lend ing ar hafa átt og Ótt arr Proppé sá um lífs hásk ann, dans aði á hnífsegg inni og skar sig iðu lega. Ekki má gleyma Flosa Þor geirs syni sem er rokk and inn hold tek inn - hann lengi lifi! Með eft ir minni leg ustu tón leik um sem ég hef upp lif að eru tón leik ar S/H Draums á Hót el Ís landi fyr ir langa löngu. Þó Draum ur inn hafi ekki ver ið Smekk leysu sveit var Bless á snær um út gáf unn ar og náði iðu lega við líka hæð um og Draum ur inn. Eft ir minni leg ir eru til
að mynda tón leik ar á Tveim ur vin um þar sem Hann mun aldrei gleyma henni fékk að hljóma í fé lags skap Ég veit að þú kem ur, tón leik ar í Kjall ara keis ar ans þar sem Ari söng Hrogn in eru að koma, frá bær ir tón leik ar á Hót el Borg og fram úr skar andi frammi staða Bless á skíta

búll unni Down Town Beirut á Avenue A í New York. Risa eðl an var líka úti í New York og hvort sú sveit kunni að sletta úr klauf un um. Með þær Möggu Stínu og Dóru Wond er í fram línunni varð keyrsl an skugga leg en í text um Risa eðl unn ar yf irgáfu menn jarð líf ið og héldu út í óhlut bund inn geim. Sjá til að mynda text ana á Fame and Foss ils - því lík snilld. Fram an af var þrenn ing in helga Bless, Ham og Risaeðl an, hljóm sveit ir sem mað ur missti aldrei af, en svo komu fleiri hljóm sveit ir sem ekki mátti láta fram hjá sér fara, Unun, Maus, múm og fremst allra: Sig ur Rós sem finn ur upp feg urðina á hverj um tón leik um.
Það er ann ars ekki gott að tína til alla eft ir minni lega tón leika Smekk leysu sveita - þeir eru legíó; Sog blett ir og Sykur mol arn ir á Borg inni, Ham í Kjall ara keis ar ans (svið ið er hul ið reyk ... skyndi lega rek ur ein hver brenni víns flösku útúr kóf inu og ægi legt ösk ur heyr ist), Boot legs og Ham á Húsa vík, Ham í Hressó með Roli Mosi mann og í Norð ur kjall ar an um, Syk ur mol arn ir á Duus og í Óp er unni, Jón Gnarr að lesa upp í Tunglinu, Risaeðlan í Knitting Factory, Sykurmolarnir á Venice Beach, Cur ver í Kola port inu, Bleiku bast arn ir í Tungl inu, Andhéri í Þjóðleikhúskjallaranum, Berglind á Sólon, Á túr kveð ur í Spotlight, PPPönk í Laug ar dals höll, múm í Þjóð leikhúsinu, Maus í Norðurkjallaranum, Langi Seli og Skuggarnir
á Rykkrokki, Kolrassa krókríðandi í Þjóðleikhúskjallaranum, Sigur Rós í Rósenbergkjallaranum, í Montreaux og Háskólabíói löngu síð ar, Mín us á Thom sen, Jó ham ar þrum ar yfir lýðn um á Duus, Mín us spil ar af geð veik um krafti fyr ir tíu manns í Laugardalshöll, Bless á klæðskiptingabarnum Pyramid, Unun í kjall ara Kaffi Reykja vík og á Bar fly. Svo má lengi telja.